Met een gehuurde jeep heb ik vandaag als actieve verkeersdeelnemer emperisch kunnen vaststellen dat de verkeersborden, bijvoorbeeld zoals die de verplichte rijrichting op een rotonde aangeven of die verbieden in te halen op zeer smalle en uiterst bochtige bergweggetjes, hier door de autochtonen voornamelijk gezien worden als vrijblijvende suggesties.
Het heeft eigenlijk wel een bepaalde charme om, achter het stuur gezeten, jezelf over te geven aan de locale zeden en gewoonten en geheel geassimileerd de verkeersborden vrijlijk te interpreteren al na gelang de situatie.
Als locaal geaccepteerde situatie wordt onder andere gezien een conversatie tussen de chauffeur, passagiers en/of telefoonpartner. Ook de combinatie van twee converserende chauffeurs ben ik hier tegen gekomen. Dat ik abrupt op mijn rem moest staan om een aanrijding te voorkomen met deze rijdende vergadering van twee voertuigen was voor de heren schijnbaar niet motiverend genoeg om hun bespreking te beeindigen.
Een scooterrijder liet me een ander schijnbaar geaccepteerde situatie zien door vlak voor me op de snelweg ineens naar 30 km per uur af te zakken en ongestoord al rijdend te gaan es-em-essen. Ook moest ik afremmen voor een andere scooterrijder toen die zijn snelheid minderde om, nonchalant zittend met beide benen aan één kant van zijn scooter, al rijdend kijkend in zijn achteruitkijkspiegel zijn contactlenzen te controleren.
Op de snelweg blijken fietsers, voetgangers, mannen met kruiwagens, pluimvee en vluchtstrook-spookrijders een vanzelfsprekendheid.
Met regelmaat passeren we auto’s die een kruissnelheid hebben die te vergelijken valt met die door een ezel getrokken straatkar. Bij de meeste van deze chauffeurs blijkt een mobiele telefoon organisch vergroeid te zijn tussen hun rechterhand en rechteroor. De linkerhand wordt gebruikt om, loom gebarend door het open raampje, het achteropkomend verkeer aan te geven dat het kan passeren.
Veel chauffeurs hier proberen ook de witte ononderbroken middenlijn van de snelweg samen te laten vallen met een denkbeeldige middenlijn van hun voertuig. Het is me echter nog niet duidelijk geworden wat de gedragsregel is volgens welke de chauffeurs van twee elkaar over de middenlijn naderende voertuigen besluiten wie van de twee aan de kant gaat.
De grote ontdekking van vandaag was wel de louterende en intens therapeutische werking die uitgaat van een overmatig gebruikt van de claxon.
Afijn, we zijn heelhuids terug in het hotel gekomen en nog maar 2 dagen te gaan.
Het heeft eigenlijk wel een bepaalde charme om, achter het stuur gezeten, jezelf over te geven aan de locale zeden en gewoonten en geheel geassimileerd de verkeersborden vrijlijk te interpreteren al na gelang de situatie.
Als locaal geaccepteerde situatie wordt onder andere gezien een conversatie tussen de chauffeur, passagiers en/of telefoonpartner. Ook de combinatie van twee converserende chauffeurs ben ik hier tegen gekomen. Dat ik abrupt op mijn rem moest staan om een aanrijding te voorkomen met deze rijdende vergadering van twee voertuigen was voor de heren schijnbaar niet motiverend genoeg om hun bespreking te beeindigen.
Een scooterrijder liet me een ander schijnbaar geaccepteerde situatie zien door vlak voor me op de snelweg ineens naar 30 km per uur af te zakken en ongestoord al rijdend te gaan es-em-essen. Ook moest ik afremmen voor een andere scooterrijder toen die zijn snelheid minderde om, nonchalant zittend met beide benen aan één kant van zijn scooter, al rijdend kijkend in zijn achteruitkijkspiegel zijn contactlenzen te controleren.
Op de snelweg blijken fietsers, voetgangers, mannen met kruiwagens, pluimvee en vluchtstrook-spookrijders een vanzelfsprekendheid.
Met regelmaat passeren we auto’s die een kruissnelheid hebben die te vergelijken valt met die door een ezel getrokken straatkar. Bij de meeste van deze chauffeurs blijkt een mobiele telefoon organisch vergroeid te zijn tussen hun rechterhand en rechteroor. De linkerhand wordt gebruikt om, loom gebarend door het open raampje, het achteropkomend verkeer aan te geven dat het kan passeren.
Veel chauffeurs hier proberen ook de witte ononderbroken middenlijn van de snelweg samen te laten vallen met een denkbeeldige middenlijn van hun voertuig. Het is me echter nog niet duidelijk geworden wat de gedragsregel is volgens welke de chauffeurs van twee elkaar over de middenlijn naderende voertuigen besluiten wie van de twee aan de kant gaat.
De grote ontdekking van vandaag was wel de louterende en intens therapeutische werking die uitgaat van een overmatig gebruikt van de claxon.
Afijn, we zijn heelhuids terug in het hotel gekomen en nog maar 2 dagen te gaan.
Klik hier voor het verslag van de volgende dag.
Posts
No comments:
Post a Comment